نوآوری های صنعت تایر

تایر ها (لاستیک ها) در طول زمان دستخوش تحولات و نو آوری های بسیاری گشته اند که بهبود کارایی و سهولت استفاده از آن ها را در پی داشته است.

تایرها (لاستیک های) قابل جدا شدن

در ابتدا تایرها به طور دائمی بر روی چرخ ها نصب می شدند و قابل جدا کردن نبودند. زمانی که تایرهای (لاستیک های ) بادی اختراع شدند مشکل بزرگ تر شد زیرا تعمیر تایرهای بادی متصل به چرخ بسیار مشکل بود.

در سال ۱۸۸۹ برادران « میشلن» (نامی مشهور در صنعت تایر سازی) اولین تایربادی قابل جدا شدن را اختراع کرده و با نصب آن بر روی دوچرخه در سال ۱۸۹۱، اختراع خود را به ثبت رساند.

لاستیک های آج دار
تایرهای بادی در ابتدا کاملاً صاف و بدون هر گونه آج ساخته می شدند؛ اما زمانی که این تایرها در اتومبیل به کار گرفته شدند، به دلیل سرعت بیشتر اتومبیل نسبت به دوچرخه و استفاده در شرایط مختلف آب و هوایی ، به پایداری بیشتر و کشش بهتر تایرها احساس نیاز شد.
در سال ۱۹۰۴ شرکت «Continental Tire of Germany» برای نخستین بار تایرهای آج دار را اختراع کرد و شرکت GOODYEAR نیز در سال ۱۹۰۸ به تولید این تایرها برای حرکت در جاده های لغزنده اقدام نمود.

تایرهای رادیال

مشابه بسیاری از نوآوری های تایر ، تایر رادیال که در ساختارآن رشته هایی از جنس نخ یا سیم فولادی با زاویه ۹۰ درجه استفاده می گردد نیز در سال های اولیه اختراع تایرساخته شدند اما به دلیل طراحی ضعیف، عدم وجود دانش فنی کافی و عدم وجود بازار خرید مناسب به موفقیتی دست پیدا نکردند تا اینکه در سال ۱۹۴۸ شرکت میشلن برای اولین بار به تولید تجاری تایرهای رادیال پرداخت.

تایرها بایاس
بعد از اختراع تایر (لاستیک) رادیال و تولید آن توسط شرکت میشلن ، این تایرها بسیار محبوب شدند و دیگر شرکت های تایرسازی اروپایی و حتی ژاپنی هم به ساخت آن ها روی آوردند. چراکه تایرهای رادیال طول عمر بیشتر و هندلینگ بهتری داشتند و موجب کاهش مصرف سوخت خودرو می شدند؛ اما در ایالات متحده اوضاع متفاوت بود و شرکت های تایرسازی (لاستیک) روی خوشی به تایرهای رادیال نشان ندادند؛ زیرا تولید این تایرها نیاز به تجهیزات جدید و گران قیمتی داشت و همین امر موجب می شد که تایر(لاستیک) سازهای ایالات متحده از سرمایه گذاری در این زمینه خودداری کنند. بعلاوه خودروسازان آمریکایی نیز به دلیل سفت تر بودن تایرها ی (لاستیک های) رادیال از بکار بردن آن ها در محصولات خود، خودداری می کردند چراکه سیستم تعلیق خودروها باید مجدداً و با توجه به ویژگی های تایر رادیال مهندسی و طراحی می شد؛ اما شرکت گودیر راه حل جدیدی ارائه کرد و آن ساخت تایرهای بایاس بود که در آن ها نخ هایی به صورت مورب در عرض تایر نصب می شد. این نوع تایردر ایالات متحده محبوب شد و در خودروهای آمریکایی با سیستم تعلیق نرم مورداستفاده قرار گرفت. ولی پس از بحران نفتی سال ۱۹۷۳ که طی آن قیمت بنزین بسیار بالا رفت، آمریکایی ها شروع به خرید و واردات تایرهای رادیال کردند. چراکه این تایرها موجب کاهش مصرف سوخت می شدند و خودرو مسافت بیشتری را با آن ها طی می کرد؛ بنابراین درنهایت تایرهای رادیال راه خود را به ایالات متحده بازکرده و در اوایل دهه ۱۹۸۰ تقریباً بر روی تمامی خودروهای ساخت آمریکا نصب می شدند.

تایرهای تیوبلس
تا میانه های قرن بیستم از تایرهای (لاستیک های) تیوب دار استفاده می شد و اولین تلاش ها برای ساخت تایرهای بدون تیوب به شکست انجامید؛ اما در سال ۱۹۴۶ شرکت گودریچ اختراع تایر بدون تیوب یا تیوبلس را به ثبت رساند. در سال ۱۹۵۲ این نوع تایر به تولید رسید و سرانجام در سال ۱۹۵۴ اولین خودروی تولیدی در ایالات متحده با تایرهای تیوبلس به حرکت درآمد.

لاستیک(تایر) های پنچر رو(RUN-FLAT )

۱۳۹۶/۰۲/۰۲

لاستیک(تایر) های پنچر رو(RUN-FLAT )

این نوع لاستیک(تایر) برای اولین بار در سال ۱۹۸۰ بر روی ماشین ورزشی پورشه مدل ۹۵۹ پیاده سازی شد. این لاستیک(تایر) بسیار دقیق طراحی شده بود. ولی با این حال نیازمند طراحی مجدد بود تا لاستیک(تایر) زمانی که کم باد میشود در جای خود نگه داشته شود.

مهندسی لاستیک(تایر) های امروزی با شکل و ظاهری که ما امروز میبینیم مدیون اختراعی است که در سال ۱۸۴۶ توسط یک مخترع اروپایی صورت گرفت. وی لاستیک(تایر) را دور چرخ پیچید و آن را از هوا پرنمود. که امروزه ما این سازه را به عنوان چرخ میشناسیم.

باد کردن لاستیک(تایر) به شکل سنتی مزایای زیادی دارد. از جمله ی آن مزایا میتوان به سواری راحت، رانندگی با امنیت در جاده و طول عمر بیشتر لاستیک(تایر) اشاره کرد.

با این حال این مزایا به سرعت به فراموشی سپرده شدند به خصوص زمانی که آج سوراخ و در نهایت لاستیک(تایر) پنچر میشد. بنابراین مهندسان تلاش کردند تا لاستیک(تایر)ی طراحی کنند تا بتواند پس از کاهش فشارهوا هم به مسیر خودش ادامه دهد. نام این تولید جدید را پنچررو یا run flat گذاشتند.

به طور کلی با استفاده از این نوع لاستیک(تایر) راننده میتواند در صورت پنچر شدن لاستیک(تایر)تا مسافت محدودی به مسیر خود ادامه دهد تا به نزدیکترین نقطه برای تعمیر یا جایگزینی برسد.

این لاستیک(تایر) برای رانندگی های طولانی مدت و حمل و نقل های سنگین طراحی نشده است. بدون شک لاستیک (تایر)های run flat فناوری ای امن و مطمئن میباشد و شما با استفاده از این لاستیک(تایر) هیچ گاه در کنار جاده گیر نخواهید کرد.

لاستیک ران فلت

در اوایل قرن بیستم جاده ها ناهموار و نامناسب بودند که این امر موجب خرابی و پنچر شدن لاستیک خودروها می شد. به همین دلیل خودروها معمولاً به بیش از یک لاستیک زاپاس مجهز می شدند. تعویض لاستیک پنچر مشکل بزرگی برای رانندگان بود و درصورتی که آن ها خود نمی توانستند لاستیک را عوض کنند باید به ایستگاه های تعویض لاستیک مراجعه می کردند که گاه کیلومترها دورتر بود. شرکت دانلوپ در طول دهه های ۷۰ و ۸۰ تلاش های زیادی برای ساخت لاستیک هایی نمود که بتوانند در صورت پنچری هم به حرکت خود ادامه دهند. دانلوپ اولین شرکتی بود که توانست چنین لاستیک هایی را به تولید انبوه برساند. این لاستیک ها درنهایت در برخی از خودروهای انگلیسی به صورت استاندارد بکار رفتند.

بااین وجود حتی امروزه هم مشکل پنچری تایر وجود دارد که در بهترین حالت موجب تلف شدن وقت و در بدترین حالت باعث وقوع تصادفی مرگبار در بزرگراه ها می گردد. به همین دلیل مفهوم تایرهای پنچررو همچنان جذاب است و تلاش برای ساخت لاستیکی که بتواند باوجود پنچری مسافتی هرچند کوتاه را بپیماید ادامه دارد. هرچند که قیمت این لاستیک ها گران تر از انواع معمولی است. به کارگیری لاستیک های پنچررو علاوه بر ایمنی بیشتر، راهی برای حذف چرخ زاپاس و وسایل تعویض آن نیز محسوب می شود که این امر موجب کاهش وزن خودرو، افزایش فضای صندوق بار و کاهش هزینه ها می گردد. به همین دلیل در حال حاضر تعدادی از خودروسازان به استفاده از لاستیک ران فلت روی آورده اند.

لاستیک پنچر رو یا Run Flat

فراتر از پوسته سیاه و گرد تایرها، راز و رمزهای زیادی نهفته است. همزمان با رشد مدل های مختلف خودرو، تایرها نیز به همین سرعت پیشرفت کرده اند و همیشه نکته ای جدید در موردشان وجود خواهد داشت.

تایرهای ران فلت امروزه در بسیار از خودروها مورد استفاده قرار می گیرند.این لاستیک ها در صورت پنجر شدن قابلیت این را دارند که تا مسافت خاصی (درحدود ۲۰۰ کیلومتر) را با حداکثر سرعت ۸۰ کیلومتر درساعت طی نمایند.

تولیدکنندگان تایر معمولاً اعلام می کنند که لاستیک ران فلت می توانند ۸۰ کیلومتر را با سرعت ۸۰ کیلومتر بر ساعت حرکت کنند. ولی اگر سرعت کمتری داشته باشید، می تواند این مسافت را افزایش دهید. لی ویلارد (Lee Willard) که یک مهندس توسعه محصولات در میشلن است، معتقد است که اگر سرعت را به ۶۵ کیلومتر بر ساعت کاهش دهید، می توانید مسافت را به دو

برابر برسانید. اگر همین طور سرعت را کاهش دهید، دامنه مسافتی که می توانید طی کنید افزایش خواهد یافت. این موضوع کاملاً به مقدار گرمای تولید شده در تایر بستگی خواهد داشت. «ویلارد» در این زمینه اضافه می کند:

این وضعیت شبیه پیچاندن یک گیره کاغذ است؛ اگر آن را به سرعت پیچ دهید، می شکند. ولی اگر به آرامی آن را خم کنید، زمان بیشتری دوام خواهد آورد.

درون لبه لاستیک ران فلت یک طوقی فلزی تعبیه شده است. این طوقی فلزی باعث می شود در صورت پنجر شدن، لاستیک برروی خودش نخوابد تا باعث پارگی و صدمه دیدگی شود.استفاده از این تایرها علاوه بر کاهش میزان مصرف سوخت، باعث افزایش ایمنی خودرو در شرایط مختلف رانندگی و چسبندگی هرچه بهتر خودرو می شود.از معروف ترین لاستیک های Runflat می توان به مدل پوتنزا S001RFT شرکت بریجستون اشاره کرد. این تایرها برروی ب ام و سری ۶ و نیسانGTR –SpecV نصب شده است.

لاستیک های ضدگلوله

تایرهای ضد گلوله به خاطر قیمت بالایشان برروی هر خودروی مورد استفاده قرار نمی گیرند.این لاستیک ها علاوه بر Runflat بودن دارای یک محافظ محکم از جنس پلاستیک و تفلون هستند.لاستیک های ضدگلوله برروی خودروهای ضدگلوله جهت اسکورت شخصیت های مهم، نصب می شوند. بسیاری از این لاستیک های در برابر حملات مختلف با سلاح گرم مقاوم هستند.