شاخص کیفیت هوا (AQI)
شاخص کیفیت هوا (AQI) یک مقیاس عددی است که توسط سازمان‌های دولتی برای سنجش آلودگی هوای یک منطقه و پیش‌بینی آینده آن به کار می‌رود. با افزایش عدد این شاخص، احتمال در خطر قرار گرفتن سلامت عمومی بالاتر می‌رود.
مقیاس شاخص کیفیت هوا
AQI بر اساس اندازه‌گیری ذرات معلق (PM2.5 و PM10)، ازن (O3)، دی اکسید نیتروژن (NO2)، دی اکسید گوگرد (SO2) و انتشار کربن منوکسید (CO) محاسبه می‌شود. اکثر ایستگاه‌های روی نقشه هر دو داده PM2.5 و PM10 را نظارت می‌کنند، اما استثناهایی وجود دارد که تنها PM10 موجود است. تمام اندازه‌گیری‌ها بر اساس خواندن ساعات ساعتی است: به عنوان مثال، AQI در ۸AM گزارش شده به این معنی است که اندازه‌گیری از ۷am تا ۸am انجام شده است.
مقیاس AQI به شرح زیر است:
-
۰ تا ۵۰: خوب
-
۵۱ تا ۱۰۰: متوسط
-
۱۰۱ تا ۱۵۰: نامطلوب
-
۱۵۱ تا ۲۰۰: ناسالم برای گروه‌های حساس
-
۲۰۱ تا ۳۰۰: ناسالم
-
۳۰۱ تا ۴۰۰: بسیار ناسالم
-
۴۰۱ تا ۵۰۰: خطرناک
افراد در معرض آلودگی هوا در معرض خطر ابتلا به طیف وسیعی از مشکلات سلامتی، از جمله بیماری‌های قلبی و عروقی، بیماری‌های تنفسی، سکته مغزی و سرطان قرار دارند. کودکان، سالمندان و افراد مبتلا به بیماری‌های قلبی یا تنفسی در معرض خطر بیشتری قرار دارند.
برای محافظت از خود در برابر آلودگی هوا، می‌توانید اقدامات زیر را انجام دهید:
- از فعالیت‌های طولانی مدت در فضای باز در طول اوج آلودگی هوا اجتناب کنید.
- اگر مجبور به بیرون رفتن هستید، از ماسک تنفسی استفاده کنید.
- در خانه بمانید و پنجره‌ها را بسته نگه دارید.
- از تهویه مطبوع یا هواکش استفاده کنید.
- از سیگار کشیدن یا قرار گرفتن در معرض دود سیگار اجتناب کنید.
نظرات بسته شده است، اما بازتاب و پینگ باز است.