تاریخچه مختصر تایر

تولید تایر قدمتی بالغ بر یک قرن دارد. در صد سال گذشته، صنعت گران کوشیده اند تا با تکامل ساختار تایر به سهم خود، امکان توسعه هر چه بیشتر صنایع خودروسازی را فراهم نمایند. امتیاز اختراع نوعی تایر بادی توسط “تامسون” در سال ۱۸۴۵ میلادی به ثبت رسید، اما این طرح هیچگاه به صورت تجاری مطرح نشد و عملاً از “جان بوید دنلپ” به عنوان اولین مخترع تایر بادی نام برده می شود، طرح وی که در سال ۱۳۸۸ ارایه شد شامل استفاده از یک نوار پارچه ای بود که دو طرف آن به وسیله ی دو لایه ی لاستیکی پوشانده می شد.

“بارتلت” و “جفری” نیز در همان سال، امتیاز طرح جدیدی در ساخت تایر را به ثبت رساندند که ساخت و مصرف آن تا بیست سال بعد نیز متداول بود. این تایرها دارای سطح مقطعی به شکل نعل اسب بودند که با استفاده از طوقه های لاستیکی روی رینگ پرچ می شدند.

“پالمر” در سال ۱۸۹۲ به جای استفاده از پارچه با بافت مساوی در تار و پود که توسط “دنلپ” پیشنهاد شده بود از یک نخ تک رشته مارپیچی در ساخت بدنه تایرهای دوچرخه استفاده کرد اما عملاً تا سال ۱۹۰۸ از این نوع نخ برای ساخت بدنه انواع مختلف تایر استقبال نشد. استفاده از نخ یا فابریک به شکل امروزی آن در ساخت تایر از سال ۱۹۰۰ معمول شد و تولید آن در سال های بعد نیز ادامه پیدا کرد.

طرح استفاده از طوقه های سیمی در سال ۱۹۰۵ توسط شرکت “گودیر” ارایه شد اما بیست سال طول کشید تا کاملاً جایگزین طرح قبلی استفاده از طوقه های لاستیکی، گردد.

از طرفی تا قبل از سال ۱۹۰۴ ، آج مورد استفاده در ساخت تایر دارای سطحی گرد و نیمه مدور بود، اما در آن سال شرکت کائوچوی “کنتینانتال” ساخت اولین تایر بادی را که سطح آج آن تخت بود آغاز نمود. دو سال پس از آن در سال ۱۹۰۶ ، دنده گذاری عرضی روی سطح آج به وسیله سازندگان امریکایی تایر رایج شد و استفاده از آج صاف بدون دنده در ساخت تایر منسوخ گردید. دنده گذاری آج و استفاده از آن در ساخت تایر موجب افزایش هر چه بیشتر چنگ زنی تایر می شد.

استفاده وسیع و گسترده از تایرهای بادی در دهه ی ۴۰ میلادی، ایده ساخت یک محفظه لاستیکی در برگیرنده و حافظ هوای داخل تایر را مطرح کرد. به این ترتیب که این کیسه هوا یا تیوب در داخل تایر و در تماس با سطح داخلی منجید، قرار می گرفت.

در سال ۱۹۴۷ اقدام به ساخت تایرهایی شد که در آنها از تیوب استفاده نمی شد، این تایرها اصطلاحاً ” تایرهای بدون تیوب ” نامیده شدند.

از سال ۱۹۵۴ استفاده از تایرهای بدون تیوب برای اتومبیل های سواری جدید متداول شد و خودروسازان از تایرهای «تیوبلس» استفاده نمودند.

تلاش برای تولید تایرهای مقاوم تر، سبک تر، با عملکرد مکانیکی و حرکتی بهتر و مطلوب تر تاکنون نیز ادامه یافته و تکنولوژی تولید آن نیز همچون سایر کالاهای صنعتی، روز به روز افق های نوتری به پیش می گشاید.

تولید تایرهای هوشمند، که اطلاعات عملکردی مورد نیاز کامپیوتر مرکزی خودروهای جدید را گردآوری و به مرکز کنترل خودرو می فرستند و نیز تولید تایرهای “پنچررو” که مسافتی بالغ بر یکصد کیلومتر را در حالت پنجری می توانند بدون هیچ مشکلی طی کنند، از آخرین دستاوردهای این تکنولوژی است.